Τhe Ζenith: Μαρτίου 2011

Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΙΣ ΙΔΕΕΣ

Με αφορμή τη δολοφονία κατά την ώρα του καθήκοντος των δύο νεαρών αστυνομικών και γενικότερα όλων των εργαζομένων που η ε π α γ γ ε λ μ α τ ι κ ή άσκηση της εργασίας τους ελλοχεύει σοβαρούς κινδύνους για τη σωματική τους ακεραιότητα, θα γίνει προσπάθεια να ερευνηθεί μία άλλη πτυχή της όλης τραγωδίας. Έχοντας υπόψη την πληθώρα ευθυνών της φυσικής και πολιτικής τους ηγεσίας, θα εισέλθουμε στον υποκειμενικό παράγοντα ΄΄της ιδέας΄΄ ή όπως αρέσκεται να λέγεται στις μέρες μας ΄΄ των πιστεύω΄΄.

Πολλοί θα αναρωτήθηκαν γιατί οι αστυνομικοί, ως χαμηλόμισθοι και υλικοτεχνικά ανοχύρωτοι, δεν προσπάθησαν τεχνηέντως να αποφύγουν τον κίνδυνο, π.χ. ελαττώνοντας την ταχύτητά τους κατά την καταδίωξη ή αδιαφορώντας για την ίδια την ύπαρξη ενός υπόπτου οχήματος καίτοι εισήλθε σε σκοτεινό δρόμο πριν την ανταλλαγή των πυροβολισμών. Η εύκολη απάντηση ακούει στο ότι αυτή είναι η δουλειά τους, αλλά στις ημέρες των περικοπών φαντάζει εύκολο να μειώνεται το φιλότιμο και εργαζόμενοι όπως οι αστυνομικοί να αποφεύγουν με τρόπους -όπως προαναφέρθηκαν – τον κίνδυνο.

Αυτό το σημείο είναι το κατάλληλο για να εισέλθει η έννοια ΄΄της ιδέας΄΄ ή ΄΄των πιστεύω΄΄. Ευτυχώς στις μέρες μας λειτουργούν, ακόμη, φιλότιμοι ΑΝΘΡΩΠΟΙ, οι οποίοι έχουν παραμερίσει την έννοια της ιδιοτέλειας. Με μόνο γνώμονα το καθήκον και την αίσθηση του δικαίου προς το συνάνθρωπο θέτουν βαθιά στην ψυχή τους την απόλυτη ιδέα, εκείνη της υπερβατικότητας στην αρωγή.

Γνωρίζοντας την ενδεχόμενη μακάβρια κατάληξη της εντεταλμένης αποστολής τους, προχωρούν πέρα από όρια και συναισθηματικούς φραγμούς, γιατί έτσι επιτάσσουν οι εσωτερικές και πλειστάκις αυστηρές εντολές των ΄΄πιστεύω΄΄. Η απέραντη αγαλλίαση της επιτυχίας και του ΄΄ευχαριστώ΄΄ από τον πολίτη- θύμα, αντικαθιστά ο,τιδήποτε δύναται να αποκτηθεί από αυτή, όπως η συναδελφική αναγνωρισιμότητα ή κάποιος έπαινος από τους προϊσταμένους.

Θα φάνταζε ως παραμύθι εγωιστικής αμηχανίας η μη παραδοχή του εξευτελιστικού αυτοσαρκασμού σε περιπτώσεις όπου τα ΄΄ πιστεύω΄΄ λησμονούνταν, έστω πρόσκαιρα, για την ευνοϊκή διευθέτηση αναγκών και προβλημάτων. Η συνείδηση λειτουργεί προς την κατεύθυνση αυτή και ανεξαρτήτως πεποιθήσεων (θρησκευτικών ή γενικότερα κοινωνικοπολιτικών), ομιλεί τη γλώσσα της αντικειμενικότητας και της αλήθειας σε εκείνον που απόκλινε από τα ορθά.

Μακριά από την υλιστική καθημερινότητα και το βομβαρδισμό αλλοπρόσαλλων τηλεοπτικών μηνυμάτων, οι κεκτημένες ιδέες της δικαιοσύνης και της τιμιότητας μπορούν να παραμείνουν σε περίοπτη θέση και με τα μηνύματά τους να διδάσκουν. Οι ιδέες είναι εκείνες που μετατρέπονται σε όπλα ισχυρά και καταπολεμούν τους όποιους πειρασμούς που μας οδηγούν στον ξεπεσμό. Οι ιδέες ήταν εκείνες που θα οδηγούσαν στην έλλειψη της ψυχικής ηρεμίας των αστυνομικών εάν δεν προσπαθούσαν να φέρουν σε πέρας την αποστολή τους. Οι ιδέες είναι το αποτέλεσμα της υπεύθυνης μεταλαμπάδευσης των γνώσεων από την οικογένεια και το σχολικό περιβάλλον και οδηγούν σε οιονεί προδοσία των τελευταίων όταν τις παρακάμπτουμε.

Ο Πλάτων στο έργο του ΄΄Φαίδων΄΄ αναφερόμενος στο θέμα των ιδεών και τονίζοντας τη σημασία τους ανέφερε, μεταξύ άλλων ότι:

«οι ιδέες δεν μπορούν να αναχθούν σε κάτι άλλο και να αποτελέσουν υποκείμενα μιας συνηθισμένης κατηγόρησης, αλλά συνιστούν έσχατες και αυθυπόστατες οντολογικές και νοηματικές εστίες θεμελίωσης της πραγματικότητας και της γνώσης»( Θανασάς Π. «Φαίδων 96a-102a: Μια φιλοσοφική αυτοβιογραφία». Δευκαλίων, τ. 17 (1999), σ. 5-22).

Βέβαια, η έννοια των ιδεών μπορεί να οδηγήσει και σε δυσάρεστα αποτελέσματα ή επικίνδυνους στόχους, αλλά αυτό μπορεί να επιτευχθεί με τη συστηματική χρήση προπαγάνδας σε μία κατεύθυνση και την προώθηση της ημιμάθειας. Εύκολα μπορεί να εξαχθεί το συμπέρασμα για την κύρια αιτία της γενικευμένης κρίσης θεσμών και προτύπων, καθώς η πειθήνια καλλιέργεια λανθασμένων ΄΄πιστεύω΄΄ οδήγησε το σύνολο σε αυτή την κατάληξη.

Τι έγινε στο γύρισμα των καιρών και οι ιδέες έπαψαν να υπάρχουν ή μεταμορφώθηκε ο υγιής χαρακτήρας τους; Τα αίτια αναζητούνται κάπου ανάμεσα στον υπερκαταναλωτισμό, την κρίση των θεσμών της οικογένειας, του σχολείου και ακόμα περισσότερο στην επίδραση των τηλεσκουπιδιών στη νεολαία. Η παρακμή είναι τέτοια που συναντώντας περιστατικά όπως το θάνατο των δύο αστυνομικών, απορούμε για ποιο λόγο δεν παρέβησαν τις υποχρεώσεις τους.

Κλείνοντας, χαιρετούμε με μεγάλη ευγνωμοσύνη όλους εκείνους, που ενώ είχαν τα περιθώρια να επιβιώσουν και να γευτούν όλες εκείνες τις εμπειρίες της ζωής, είδαν πρώτα τις ιδέες της ψυχής τους, τις επιταγές της παροχής βοήθειας στο συνάνθρωπο και επέλεξαν το δρόμο χωρίς επιστροφή…..

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΗΡΩΕΣ!!!!!