Όμορφο στην ουσία του. Ρομαντικό στις προσδοκίες του λαού. Εντυπωσιακό στις απόψεις του. Έτσι φάνταζε στα μάτια των καταπιεσμένων λαών το πολίτευμα της δημοκρατίας. Μετά τον Ιούλιο του ΄74 οι περισσότεροι πίστεψαν πως οι μοναρχικές αδικίες πέρασαν στο θλιβερό παρελθόν.
Μέσα στην εισαγωγή του νέου μοντέλου πολιτειακής διακυβέρνησης, δηλαδή της Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας εισήχθη, μεταξύ άλλων και η λαμπερή διάκριση των εξουσιών. Ο μέσος πολίτης ανακάλυπτε στην καθημερινότητα τις αρχές και τους ρόλους της εκτελεστικής , της νομοθετικής και της δικαστικής εξουσίας. Ο ίδιος επέλεγε αυτόν που επιθυμούσε να καθορίζει την τύχη του, όμως σε αυτό το πολίτευμα κάτι έλειπε…. Κάτι που τις πρώτες ημέρες της εφαρμογής του θα θεωρούταν υπερβολικά ευφάνταστο και οπισθοδρομικό.
Μπορεί κάποιος μεγάλος θεωρητικός συνταγματολόγος να υποδείξει ποιος είναι εκείνος ο θεσπισμένος μηχανισμός- ας μου επιτραπεί- έκτακτης ανάγκης που θα απέτρεπε να χρησιμοποιηθεί το ίδιο το πολίτευμα από τον όποιο κυβερνώντα, έτσι ώστε να μπορεί να διαμορφώνει ανεξέλεγκτα τους μηχανισμούς εκλογής του ή και δίωξης των τυχόν εκνόμων ενεργειών του; Μήπως κάτι τέτοιο συνέβαινε και στα κατά καιρούς απολυταρχικά πολιτεύματα;
Αφού ο Έλληνας μεταπολιτευτικά έζησε την τρομερή εμπειρία να υπάρχει ανεξάρτητη εξουσία που αποκαλείται δικαστική , αλλά να ελέγχεται από- το παρά τω πρωθυπουργώ – Υπουργείο Δικαιοσύνης , ήρθε ειρωνικά στη ζωή του η διάκριση των ανομιών του σε σύγκριση με εκείνων των ηγετών του. «Νόμος περί ευθύνης υπουργών» και βουλευτική ασυλία με δημοκρατικότατο τρόπο έγιναν σώμα του εθνικού δικαίου και όσοι αντέδρασαν και αντιδρούν ακόμα τείνουν να γίνουν γραφικοί.
Άραγε μας δίδαξε η ιστορία κάποιο βασιλέα που να επέβαλε νόμο που θα αντιμετωπιζόταν εξίσου η συμπεριφορά του με εκείνη των κοινών θνητών; Έφτασε το πλήρωμα του χρόνου όπου και το (κατά τα λοιπά) δικαιότερο πολίτευμα να αρρωσταίνει από τον ίδιο ιό…. Εκείνον της ατιμωρησίας των αφεντικών του κράτους.
Η δικαιοσύνη εξαρτώμενη μέσα σε ένα καθαρά πρωθυπουργικοκεντρικό σύστημα, η νομοθετική εξουσία να παίζει ρόλο κομπάρσου με ανιαρές συζητήσεις στη Βουλή όπου αποφασίζεται ό,τι επιλέγει η κυβέρνηση και τέλος η εκτελεστική εξουσία να ακολουθεί ως άλλο κοπάδι τον ποιμένα πρωθυπουργό. Παρατηρείτε το επικίνδυνο του θέματος; Έχει προβλεφθεί διαδικασία παρεμπόδισης του ανωτάτου πολιτικού προσώπου από ρυθμίσεις που θα μετέτρεπαν το πολίτευμα σε απλή απολυταρχία με πέπλο δημοκρατίας;
Αναρωτώμενος ποια διαδικασία ή μηχανισμός θα έπρεπε να υφίσταται σε τέτοιες καταστάσεις, η φαντασία μου στρέφεται είτε σε κάποιου είδους στρατιωτική παρέμβαση είτε σε κάποιο ανώτατο δικαστικό άρχοντα μη εξαρτώμενο από τον εκάστοτε πρωθυπουργό. Πράγματι, είναι τραγικό να υπάρχει νόμιμη ασυδοσία και όλοι οι θεσμοί να μπορούν να αποτελέσουν έρμαια στις ορέξεις του κάθε φιλόδοξου διεφθαρμένου πολιτικού.
Θα σας φαινόταν υπερβολικό αν μετά από…. επικίνδυνες δημοσκοπήσεις ο εκλογικός νόμος άλλαζε έτσι ώστε να κυβερνά το κόμμα που συγκεντρώνει τουλάχιστον το 25% του συνόλου των ψηφοφόρων; Βλέπετε, αν και το Σύνταγμα της Ελλάδας αναφέρει πως η ψήφος είναι υποχρεωτική για τους Έλληνες, δεν εφαρμόζεται κάτι τέτοιο με την ανοχή των μεγαλοκομμάτων, καθώς η αποχή είναι τελικά εκείνη που μπορεί να οδηγήσει σε μονοκομματικές κυβερνήσεις. Η προπαγάνδα είναι εκείνη που παρουσιάζει την αποχή ως επανάσταση ή αντίδραση…. οι έχοντες το συμφέρον απλά την απολαμβάνουν.
Θα σας τρόμαζε μία νόμιμη ψηφοφορία στη Βουλή, κατά την οποία θα θεσπιζόταν η απαλλαγή οποιαδήποτε πολιτικού από μελλοντική δίωξη για μη επαρκώς δικαιολογημένη κατακόρυφη αύξηση της περιουσίας του κατά τη βουλευτική του θητεία; Είναι λιγότερο υπερβολική η παραγραφή των αδικημάτων που τέλεσε ως υπουργός, μετά την προκήρυξη εκλογών; Νόμιμη δε θεωρείται;
Θα θέσει κάποιος φραγμό σε όλο αυτό το σκηνικό; Η απάντηση είναι πως όποιος με την παρούσα νομοθεσία θελήσει να πράξει κάτι τέτοιο θα έχει στοιχειοθετήσει το έγκλημα της «εσχάτης προδοσίας»(άρθρο 134 Ποινικού Κώδικα).
Αν έχει απομείνει λίγη πολιτική αξιοπρέπεια στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία, πρέπει άμεσα να ψηφιστεί τρόπος που θα την προστατεύει από μετατροπή της σε εργαλείο ικανοποίησης ορέξεων και επικίνδυνων φιλοδοξιών…. ολίγων!!!
Μέσα στην εισαγωγή του νέου μοντέλου πολιτειακής διακυβέρνησης, δηλαδή της Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας εισήχθη, μεταξύ άλλων και η λαμπερή διάκριση των εξουσιών. Ο μέσος πολίτης ανακάλυπτε στην καθημερινότητα τις αρχές και τους ρόλους της εκτελεστικής , της νομοθετικής και της δικαστικής εξουσίας. Ο ίδιος επέλεγε αυτόν που επιθυμούσε να καθορίζει την τύχη του, όμως σε αυτό το πολίτευμα κάτι έλειπε…. Κάτι που τις πρώτες ημέρες της εφαρμογής του θα θεωρούταν υπερβολικά ευφάνταστο και οπισθοδρομικό.
Μπορεί κάποιος μεγάλος θεωρητικός συνταγματολόγος να υποδείξει ποιος είναι εκείνος ο θεσπισμένος μηχανισμός- ας μου επιτραπεί- έκτακτης ανάγκης που θα απέτρεπε να χρησιμοποιηθεί το ίδιο το πολίτευμα από τον όποιο κυβερνώντα, έτσι ώστε να μπορεί να διαμορφώνει ανεξέλεγκτα τους μηχανισμούς εκλογής του ή και δίωξης των τυχόν εκνόμων ενεργειών του; Μήπως κάτι τέτοιο συνέβαινε και στα κατά καιρούς απολυταρχικά πολιτεύματα;
Αφού ο Έλληνας μεταπολιτευτικά έζησε την τρομερή εμπειρία να υπάρχει ανεξάρτητη εξουσία που αποκαλείται δικαστική , αλλά να ελέγχεται από- το παρά τω πρωθυπουργώ – Υπουργείο Δικαιοσύνης , ήρθε ειρωνικά στη ζωή του η διάκριση των ανομιών του σε σύγκριση με εκείνων των ηγετών του. «Νόμος περί ευθύνης υπουργών» και βουλευτική ασυλία με δημοκρατικότατο τρόπο έγιναν σώμα του εθνικού δικαίου και όσοι αντέδρασαν και αντιδρούν ακόμα τείνουν να γίνουν γραφικοί.
Άραγε μας δίδαξε η ιστορία κάποιο βασιλέα που να επέβαλε νόμο που θα αντιμετωπιζόταν εξίσου η συμπεριφορά του με εκείνη των κοινών θνητών; Έφτασε το πλήρωμα του χρόνου όπου και το (κατά τα λοιπά) δικαιότερο πολίτευμα να αρρωσταίνει από τον ίδιο ιό…. Εκείνον της ατιμωρησίας των αφεντικών του κράτους.
Η δικαιοσύνη εξαρτώμενη μέσα σε ένα καθαρά πρωθυπουργικοκεντρικό σύστημα, η νομοθετική εξουσία να παίζει ρόλο κομπάρσου με ανιαρές συζητήσεις στη Βουλή όπου αποφασίζεται ό,τι επιλέγει η κυβέρνηση και τέλος η εκτελεστική εξουσία να ακολουθεί ως άλλο κοπάδι τον ποιμένα πρωθυπουργό. Παρατηρείτε το επικίνδυνο του θέματος; Έχει προβλεφθεί διαδικασία παρεμπόδισης του ανωτάτου πολιτικού προσώπου από ρυθμίσεις που θα μετέτρεπαν το πολίτευμα σε απλή απολυταρχία με πέπλο δημοκρατίας;
Αναρωτώμενος ποια διαδικασία ή μηχανισμός θα έπρεπε να υφίσταται σε τέτοιες καταστάσεις, η φαντασία μου στρέφεται είτε σε κάποιου είδους στρατιωτική παρέμβαση είτε σε κάποιο ανώτατο δικαστικό άρχοντα μη εξαρτώμενο από τον εκάστοτε πρωθυπουργό. Πράγματι, είναι τραγικό να υπάρχει νόμιμη ασυδοσία και όλοι οι θεσμοί να μπορούν να αποτελέσουν έρμαια στις ορέξεις του κάθε φιλόδοξου διεφθαρμένου πολιτικού.
Θα σας φαινόταν υπερβολικό αν μετά από…. επικίνδυνες δημοσκοπήσεις ο εκλογικός νόμος άλλαζε έτσι ώστε να κυβερνά το κόμμα που συγκεντρώνει τουλάχιστον το 25% του συνόλου των ψηφοφόρων; Βλέπετε, αν και το Σύνταγμα της Ελλάδας αναφέρει πως η ψήφος είναι υποχρεωτική για τους Έλληνες, δεν εφαρμόζεται κάτι τέτοιο με την ανοχή των μεγαλοκομμάτων, καθώς η αποχή είναι τελικά εκείνη που μπορεί να οδηγήσει σε μονοκομματικές κυβερνήσεις. Η προπαγάνδα είναι εκείνη που παρουσιάζει την αποχή ως επανάσταση ή αντίδραση…. οι έχοντες το συμφέρον απλά την απολαμβάνουν.
Θα σας τρόμαζε μία νόμιμη ψηφοφορία στη Βουλή, κατά την οποία θα θεσπιζόταν η απαλλαγή οποιαδήποτε πολιτικού από μελλοντική δίωξη για μη επαρκώς δικαιολογημένη κατακόρυφη αύξηση της περιουσίας του κατά τη βουλευτική του θητεία; Είναι λιγότερο υπερβολική η παραγραφή των αδικημάτων που τέλεσε ως υπουργός, μετά την προκήρυξη εκλογών; Νόμιμη δε θεωρείται;
Θα θέσει κάποιος φραγμό σε όλο αυτό το σκηνικό; Η απάντηση είναι πως όποιος με την παρούσα νομοθεσία θελήσει να πράξει κάτι τέτοιο θα έχει στοιχειοθετήσει το έγκλημα της «εσχάτης προδοσίας»(άρθρο 134 Ποινικού Κώδικα).
Αν έχει απομείνει λίγη πολιτική αξιοπρέπεια στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία, πρέπει άμεσα να ψηφιστεί τρόπος που θα την προστατεύει από μετατροπή της σε εργαλείο ικανοποίησης ορέξεων και επικίνδυνων φιλοδοξιών…. ολίγων!!!
