Παρέα με τους πολλούς προβληματισμούς μας, μπορεί να συνυπάρχει η ιστορική μνήμη;, Δράττομαι φυσικά, της επετείου της 28ης Οκτωβρίου για να αναφερθώ σε ένα σιωπηρό σημάδι παρακμής της εποχής μας. Ένας λαός με τεράστια ιστορική πορεία και πλεύση σε μεγαλεία πολιτισμού, παιδείας και διαρκών αγώνων, έχει το δικαίωμα να ξεχνάει ή να μη δίνει σημασία στο τι προηγήθηκε των σύγχρονων ημερών του;
Ας ταξιδέψουμε νοερά στο έτος 1940 και για όσους δεν έχετε κάποιο γνωστό σας πρόσωπο να σας τα διηγηθεί, ας μιλήσουν τα διηγήματα των καιρών και η υπαρκτή ιστορία για τα δρώμενα της εποχής. Σίγουρα δεν είναι δύσκολο να φανταστούμε το επίπεδο οικονομικής ευημερίας του μέσου Έλληνα….. Αναρωτηθείτε για το βάθος της τσέπης σας μέσα σε μια πρόσφατα κατεστραμμένη οικονομία, ταλαιπωρημένη από αποτυχημένους και δαπανηρούς πολέμους (18 χρόνια μετά τη μικρασιατική καταστροφή) και το πρώτο-συμβατικά- παγκόσμιο κραχ δέκα περίπου χρόνια νωρίτερα. Η πολιτειακή κατάσταση να βρίσκεται στα χέρια ενός αφεντικού(Ι.Μεταξάς) με ό,τι αβασάνιστα σημαίνει για ένα μέρος του πληθυσμού που αντιδρούσε ιδεολογικά, χωρίς ωστόσο αυτό να μην το δικαιώνει στην ικανότητα οργάνωσης ενός στρατεύματος-γροθιά και στην τοποθέτηση ικανότατων αξιωματικών σε νευραλγικές θέσεις. Εν τέλει ας μεταφερθούμε σε ένα κόσμο όπου η δίψα για μάθηση και σπουδές αποτελούσε σπάνιο φαινόμενο και συχνά έφερε την σφραγίδα των ολίγων πλουσίων προνομιούχων. Τι ήταν εκείνο που έκανε αυθόρμητα τόσους νέους να ξεχάσουν τα- εκ γενετής- πολλά αγκάθια της καθημερινότητας και να δώσουν τον καλύτερό εαυτό για εκείνη τη χώρα που μόνο ταλαιπωρία πρόσφερε;
Την απάντηση για το μεγάλο κύμα φυγής προς το μέτωπο,αρχικά, πρέπει να την αναζητήσουμε μέσα στους αδιαπέραστους θεσμούς που διαχρονικά επιβίωσαν παρά το έντονο κατακτητικό σε βάρος μας ρεύμα. Η οικογένεια και η αξιοπρέπειά της ωθούσε ένα 25χρονο να τιμήσει το όνομά του. Αν σας φαίνεται τραγικό, φανταστείτε ένα πολυεκατομμυριούχο της εποχής μας να πολεμά στο πρώτο μέτωπο!!! Και όμως στην ελληνική συμμετοχή στην απόβαση της Νορμανδίας συμπεριλαμβάνoνται και τα ονόματα των Σ.Νιάρχου, Ν.Μίχαλου και Ι.Καρούση ήδη πολυκατεχόντων της εποχής! Μήπως σε ένα μοναρχικό πολίτευμα δε θα μπορούσε να υπάρξει επιρροή στην τοποθέτηση γόνων πλουσίων οικογενειών σε εμφανώς ακίνδυνες θέσεις;
Η μεγάλη φτώχεια βέβαια έφερνε εμπόδια στην καλλιέργεια καλομαθημένης γενιάς, η οποία ήξερε να αντιμετωπίζει τραγικές συνθήκες καθημερινής επιβίωσης. Η σημερινή καταναλωτική μανία που δύσκολα περικόπτεται δεν προϋπήρξε στα χρονικά , ενώ η σαφώς ποιοτικότερη άνεση της ιταλικής ζωής έπαιξε το ρόλο της στην ήττα των αντιπάλων μέσα σε τοπία παγετού και έλλειψης τροφής.
Άραγε, οι λίγες σε ποσότητα, αλλά ποιοτικά τεράστιες σχολικές γνώσεις δημιούργησαν ένα κλίμα εθνικής έπαρσης; Έχετε ρωτήσει τους γονείς ή τους παππούδες σας για το κλίμα πατριωτισμού που προπαγανδιζόταν στα σχολεία(ασφαλώς με τις ευλογίες του κράτους); Μήπως, έχει παρεξηγηθεί στις μέρες μας η όποια σχετική απόπειρα προώθησης τέτοιων ιδεών; Για να μη γίνει παρεξηγήσιμο, δε γίνεται αναφορά σε φανατικά του σχετικού χώρου στοιχεία που προωθούν παράλληλα και πολιτικές απόψεις, αλλά στην έλλειψη της μετάδοσης του στοιχειώδους πνεύματος φιλοπατρίας που είναι κοινώς αποδεκτό να περικλείεται στη συνείδησή μας.
Δεν πρέπει να παραβλέψουμε πως και οι εκδιωγμένοι του καθεστώτος έπραξαν τα μέγιστα στη μετέπειτα αντίσταση, ενώ σε άλλες χώρες(Νορβηγία,Γαλλία), εκμεταλλεύτηκαν τη διαμορφούμενη κατάσταση κατοχής για να προωθήσουν την ιδιοτέλειά τους, συνεργαζόμενοι με τους κατακτητές. Η -ουτοπική πια- ενότητα έκανε ΄΄θαύματα΄΄ το χρονικό διάστημα που διήρκεσε.
Κλείνοντας , τίθεται ως προβληματισμός η σχετική σύγκριση της κινητοποίησης της φουρνιάς εκείνης με μια πιθανή αντίστοιχη σύγχρονη…. Ο σεβασμός στην ιστορική μνήμη θα πρέπει να θεωρείται ταυτόσημος και με την όποια αντίληψη της έννοιας της πατρίδας. Τα προβλήματα πολλά, η αισιοδοξία λίγη, αλλά ας σώσουμε στον εαυτό μας την….ιδέα, γιατί περί ιδέας γίνεται ο λόγος!
Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010
ΠΟΙΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΣ;
Θεμέλια της Συνθήκης ΕΟΚ ήταν η ελεύθερη κυκλοφορία εμπορευμάτων, προσώπων, υπηρεσιών και κεφαλαίων και τα κείμενα προέβλεπαν σειρά κοινών πολιτικών, οι σπουδαιότερες από τις οποίες αφορούσαν την γεωργία (κοινή αγροτική πολιτική),
το δασμολόγιο, το εμπόριο, τον ελεύθερο ανταγωνισμό και την προσέγγιση των νομοθεσιών για την επίτευξη της Κοινής Αγοράς. Οι αρχές αυτές μεταβιβάστηκαν και στην αναδιοργάνωση της ΕΟΚ το 1992 και τη μετονομασία της σε Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία είχε διευρυμένες αρμοδιότητες τόσο σε πολιτικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο για τα κράτη-μέλη της.
Σήμερα θα γίνει κριτική του μέτρου του ελεύθερου ανταγωνισμού. Το κράτος παύει να έχει μονοπωλιακό καθεστώς σε πολλούς τομείς, όπως ενέργεια, παιδεία, υγεία και εξαγωγές, οι οποίοι περνούν πλέον και σε χέρια ιδιωτών. Παράλληλα οι τιμές διαμορφώνονται ελεύθερα, γεγονός που δημιούργησε προσδοκία για συγκράτηση τους σε χαμηλά επίπεδα, καθώς οι πωλητές- με γνώμονα πάντα τον ανταγωνισμό- θεωρητικά θα τα διένεμαν με γενναίες προσφορές συγκριτικά με τους επαγγελματικούς τους αντιπάλους. Έτσι, εάν για παράδειγμα, κάποιος πωλούσε το λάδι 10 €, ο ανταγωνισμός θα έκανε αυτόματα έναν άλλο λαδέμπορο να το προσφέρει με 9,5€.Ο πρώτος γνωρίζοντας την τελευταία τιμή θα έκανε έκπτωση στην αρχική δική του και θα το πωλούσε με 9€, πάντα με τελικό κερδισμένο τον καταναλωτή!
Σίγουρα κάτι τέτοιο θα φάνταζε ρομαντικό και θα άγγιζε την τελειότητα, αλλά δείτε το τελικό αποτέλεσμα…. Υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι οι ανωτέρω στόχοι του ελεύθερου ανταγωνισμού επιτεύχθηκαν; Μήπως βρέθηκε η αγορά στο παρελθόν σε μικρή απόσταση από τη λογική του;
Αρχικά θα γίνει αναφορά στις μικρές επιχειρήσεις σε συνδυασμό όμως με τα διάφορα φορολογικά μέτρα. Τίθεται ως υποκείμενο εργασίας ένας πωλητής τηλεόρασης. Προ 5ετίας πωλούνταν με 300€, με αποτέλεσμα το καθαρό κέρδος να ανέρχεται σε 200€. Στο διάστημα που μεσολαβεί αυξάνεται η φορολογία στον πωλητή μέσω του ΦΠΑ και επιπρόσθετα μέσω των τιμολογίων της ΔΕΗ και της αύξησης της τιμής του πετρελαίου(αύξηση των μεταφορικών), γίνεται δυσχερέστερη η θέση του. Όλα αυτά τον αναγκάζουν να αυξήσει την τιμή του προϊόντος στα 400€, έχοντας ως καθαρό κέρδος πάντα τα 200€.Υπάρχει πιθανότητα να επιβιώσει στην καθημερινότητά του; Η απάντηση είναι αρνητική, γιατί με το ίδιο κέρδος προ 5ετίας είχε λιγότερες προσωπικές δαπάνες. Πλέον με τις αυξήσεις της καθημερινότητας (ΔΕΗ,ΟΤΕ πετρέλαιο, κλπ) είναι αναγκασμένος να αυξήσει τους πόρους του. Επομένως, η τελική τιμή της τηλεόρασης θα διαμορφωθεί στα 450€. Η κατάληξη αυτή θα οδηγήσει μοιραία σε δύο δρόμους: στον πρώτο, το σενάριο οδηγεί στο κλείσιμο της επιχείρησης, καθώς οι καταναλωτές θα του έχουν γυρίσει την πλάτη με τις τιμές ΄΄φωτιά΄΄ που επικρατούν. Στο δεύτερο σενάριο η επιχείρηση παραμένει σε λειτουργία, καθώς οι πελάτες συνεχίζουν να αγοράζουν από αυτόν, πλην όμως γίνεται μικρότερη η τσέπη τους και αναγκαστικά περικόπτουν άλλες δαπάνες τους, με αντίκτυπο στον αντίστοιχο τομέα.
Ας δούμε και μια μεγάλη-πολυεθνική στον ίδιο τομέα. Η ίδια πωλεί την ίδια τηλεόραση με 350€, καθώς είτε της ανήκει(έστω ως μέτοχη) το εργοστάσιο παραγωγής είτε τις λαμβάνει σε καλύτερη τιμή(χονδρικής), καθώς οι ανά την υφήλιο παραγγελίες της είναι πολλαπλάσιες από εκείνες του μέσου πωλητή που προαναφέρθηκε. Μπορείτε να φανταστείτε ποια είναι η θέση του τελευταίου;
Πώς είναι δυνατόν να συγκρατηθούν οι τιμές; Η απάντηση εστιάζεται κυρίως στη μη λήψη δυσβάσταχτων μέτρων από την εκάστοτε κυβέρνηση για τους μικροεπιχειρηματίες, καθώς και στην αυξημένη φορολόγηση των πολυεθνικών κολοσσών, που όπως είδαμε βρίσκονται σε σαφώς πλεονεκτική θέση. Η έλλειψη των πολιτικών αυτών παρασέρνει όλη την αγορά και οδηγεί στη γελοιοποίηση του ελεύθερου ανταγωνισμού.
Επιπλέον απουσιάζει ο ενδιάμεσος έλεγχος. Όταν κανένας ηγέτης δεν εξετάζει τους μεγαλοδιανομείς (π.χ. στα διυλιστήρια) , πώς είναι δυνατόν να γίνεται λόγος για πλαφόν στις τιμές των καυσίμων στα πρατήρια υγρών καυσίμων; Τελικά με την έννοια του κεφαλαίου θα έρθει κάποιος σε σύγκρουση για να επιβιώσει η αγορά; Αν ούτε αυτό μπορεί να γίνει τότε η επικρατούσα λογική ακούει στο όνομα διατίμηση!
Ας πάψει να εφαρμόζεται-έστω προσωρινά- η αρχή του ελεύθερου ανταγωνισμού και ας θέσει το εκάστοτε υπουργείο τις ανώτερες τιμές πώλησης όλων των αγαθών και υπηρεσιών-προσοχη!!!- σε όλα τα στάδια διανομής των. Είναι ο μόνος τρόπος να επικρατήσει η απόλυτη τάξη στην αγορά και να προστατευτούν οι καταναλωτές. Μέχρι σήμερα δεν έχει παρατηρηθεί κάποια σχετική πρόταση στο Ευρωκοινοβούλιο ή στη Βουλή των Ελλήνων για άρση του ελεύθερου ανταγωνισμού…
ΑΡΑΓΕ ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ ΜΑΣ ΔΕ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙ ή ΔΕ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΑΥΤΗ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ;
το δασμολόγιο, το εμπόριο, τον ελεύθερο ανταγωνισμό και την προσέγγιση των νομοθεσιών για την επίτευξη της Κοινής Αγοράς. Οι αρχές αυτές μεταβιβάστηκαν και στην αναδιοργάνωση της ΕΟΚ το 1992 και τη μετονομασία της σε Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία είχε διευρυμένες αρμοδιότητες τόσο σε πολιτικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο για τα κράτη-μέλη της.
Σήμερα θα γίνει κριτική του μέτρου του ελεύθερου ανταγωνισμού. Το κράτος παύει να έχει μονοπωλιακό καθεστώς σε πολλούς τομείς, όπως ενέργεια, παιδεία, υγεία και εξαγωγές, οι οποίοι περνούν πλέον και σε χέρια ιδιωτών. Παράλληλα οι τιμές διαμορφώνονται ελεύθερα, γεγονός που δημιούργησε προσδοκία για συγκράτηση τους σε χαμηλά επίπεδα, καθώς οι πωλητές- με γνώμονα πάντα τον ανταγωνισμό- θεωρητικά θα τα διένεμαν με γενναίες προσφορές συγκριτικά με τους επαγγελματικούς τους αντιπάλους. Έτσι, εάν για παράδειγμα, κάποιος πωλούσε το λάδι 10 €, ο ανταγωνισμός θα έκανε αυτόματα έναν άλλο λαδέμπορο να το προσφέρει με 9,5€.Ο πρώτος γνωρίζοντας την τελευταία τιμή θα έκανε έκπτωση στην αρχική δική του και θα το πωλούσε με 9€, πάντα με τελικό κερδισμένο τον καταναλωτή!
Σίγουρα κάτι τέτοιο θα φάνταζε ρομαντικό και θα άγγιζε την τελειότητα, αλλά δείτε το τελικό αποτέλεσμα…. Υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι οι ανωτέρω στόχοι του ελεύθερου ανταγωνισμού επιτεύχθηκαν; Μήπως βρέθηκε η αγορά στο παρελθόν σε μικρή απόσταση από τη λογική του;
Αρχικά θα γίνει αναφορά στις μικρές επιχειρήσεις σε συνδυασμό όμως με τα διάφορα φορολογικά μέτρα. Τίθεται ως υποκείμενο εργασίας ένας πωλητής τηλεόρασης. Προ 5ετίας πωλούνταν με 300€, με αποτέλεσμα το καθαρό κέρδος να ανέρχεται σε 200€. Στο διάστημα που μεσολαβεί αυξάνεται η φορολογία στον πωλητή μέσω του ΦΠΑ και επιπρόσθετα μέσω των τιμολογίων της ΔΕΗ και της αύξησης της τιμής του πετρελαίου(αύξηση των μεταφορικών), γίνεται δυσχερέστερη η θέση του. Όλα αυτά τον αναγκάζουν να αυξήσει την τιμή του προϊόντος στα 400€, έχοντας ως καθαρό κέρδος πάντα τα 200€.Υπάρχει πιθανότητα να επιβιώσει στην καθημερινότητά του; Η απάντηση είναι αρνητική, γιατί με το ίδιο κέρδος προ 5ετίας είχε λιγότερες προσωπικές δαπάνες. Πλέον με τις αυξήσεις της καθημερινότητας (ΔΕΗ,ΟΤΕ πετρέλαιο, κλπ) είναι αναγκασμένος να αυξήσει τους πόρους του. Επομένως, η τελική τιμή της τηλεόρασης θα διαμορφωθεί στα 450€. Η κατάληξη αυτή θα οδηγήσει μοιραία σε δύο δρόμους: στον πρώτο, το σενάριο οδηγεί στο κλείσιμο της επιχείρησης, καθώς οι καταναλωτές θα του έχουν γυρίσει την πλάτη με τις τιμές ΄΄φωτιά΄΄ που επικρατούν. Στο δεύτερο σενάριο η επιχείρηση παραμένει σε λειτουργία, καθώς οι πελάτες συνεχίζουν να αγοράζουν από αυτόν, πλην όμως γίνεται μικρότερη η τσέπη τους και αναγκαστικά περικόπτουν άλλες δαπάνες τους, με αντίκτυπο στον αντίστοιχο τομέα.
Ας δούμε και μια μεγάλη-πολυεθνική στον ίδιο τομέα. Η ίδια πωλεί την ίδια τηλεόραση με 350€, καθώς είτε της ανήκει(έστω ως μέτοχη) το εργοστάσιο παραγωγής είτε τις λαμβάνει σε καλύτερη τιμή(χονδρικής), καθώς οι ανά την υφήλιο παραγγελίες της είναι πολλαπλάσιες από εκείνες του μέσου πωλητή που προαναφέρθηκε. Μπορείτε να φανταστείτε ποια είναι η θέση του τελευταίου;
Πώς είναι δυνατόν να συγκρατηθούν οι τιμές; Η απάντηση εστιάζεται κυρίως στη μη λήψη δυσβάσταχτων μέτρων από την εκάστοτε κυβέρνηση για τους μικροεπιχειρηματίες, καθώς και στην αυξημένη φορολόγηση των πολυεθνικών κολοσσών, που όπως είδαμε βρίσκονται σε σαφώς πλεονεκτική θέση. Η έλλειψη των πολιτικών αυτών παρασέρνει όλη την αγορά και οδηγεί στη γελοιοποίηση του ελεύθερου ανταγωνισμού.
Επιπλέον απουσιάζει ο ενδιάμεσος έλεγχος. Όταν κανένας ηγέτης δεν εξετάζει τους μεγαλοδιανομείς (π.χ. στα διυλιστήρια) , πώς είναι δυνατόν να γίνεται λόγος για πλαφόν στις τιμές των καυσίμων στα πρατήρια υγρών καυσίμων; Τελικά με την έννοια του κεφαλαίου θα έρθει κάποιος σε σύγκρουση για να επιβιώσει η αγορά; Αν ούτε αυτό μπορεί να γίνει τότε η επικρατούσα λογική ακούει στο όνομα διατίμηση!
Ας πάψει να εφαρμόζεται-έστω προσωρινά- η αρχή του ελεύθερου ανταγωνισμού και ας θέσει το εκάστοτε υπουργείο τις ανώτερες τιμές πώλησης όλων των αγαθών και υπηρεσιών-προσοχη!!!- σε όλα τα στάδια διανομής των. Είναι ο μόνος τρόπος να επικρατήσει η απόλυτη τάξη στην αγορά και να προστατευτούν οι καταναλωτές. Μέχρι σήμερα δεν έχει παρατηρηθεί κάποια σχετική πρόταση στο Ευρωκοινοβούλιο ή στη Βουλή των Ελλήνων για άρση του ελεύθερου ανταγωνισμού…
ΑΡΑΓΕ ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ ΜΑΣ ΔΕ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙ ή ΔΕ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΑΥΤΗ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ;
ΟΤΑΝ ΣΤΡΕΦΟΥΜΕ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΑΣ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ
Έχετε βαρεθεί να ακούτε τις άκαρπες συζητήσεις για τα εκλογικά αποτελέσματα; Ίσως πολλοί πλέετε σε πελάγη ευτυχίας, γιατί εξελέγη κάποιο πρόσωπο οικείο σας ή το κατάλληλο άτομο για μία ακόμα…. αξιοκρατική τοποθέτηση στον απέραντο κατάλογο υπηρετούντων το Κράτος. Τελικά δέχθηκε το σύστημα το ζητούμενο ΄΄ χαστούκι΄΄;
Με βάση τα αποτελέσματα θα πρέπει να κοροϊδεύουμε αλλήλους σχετικά με το θόρυβο που προκάλεσε το άνοιγμα των καλπών. Οι ίδιες δυνάμεις, σχεδόν τα ίδια πρόσωπα και οι ίδιες ιδέες που υπήρχαν και προ 30ετίας έχουν επικρατήσει και κατά τα άλλα οι νέοι πέρασαν τα μηνύματά τους. Οι δύο παραδοσιακά μεγάλες παρατάξεις να συγκρούονται στις περισσότερο νευραλγικές θέσεις του Καλλικράτη και οι υπόλοιποι να κοιτούν αμήχανα σκεπτόμενοι πια πρέπει να είναι η θέση τους στο δεύτερο γύρο. Άραγε δεν το έχετε ξαναζήσει ;
Μεγάλη ήττα δέχθηκε το αντίπαλο ιδεολογικά στρατόπεδο του υπό κρίση(ίσως και κατάρρευση) καπιταλισμού, ο κομμουνισμός. Με την εφαρμογή τόσο σκληρών μέτρων και απλά έμεινε στα ίδια σημεία. Ίσως και οι οπαδοί του Μακαρθισμού να έμεναν άφωνοι με την εικόνα αυτή. Χάρη στην πρωτοφανή αποχή και έχοντας τους ίδιους στρατευμένους ψηφοφόρους, που σε κάθε εκλογική αναμέτρηση τιμούν το κόμμα του, το ΚΚΕ έλαβε κάποια υψηλότερα ποσοστά ερμηνεύοντας τα επικοινωνιακά ως γροθιά στο κατεστημένο. Αντί να προβληματίζει την παράταξη η στασιμότητα σε καιρούς ευνοϊκούς για την προπαγάνδα του, έχει ήδη αρχίσει ένα πανηγύρι οιονεί επιτυχίας.
Οι υπόλοιποι ΄΄μικροί΄΄ καθαρά στον κόσμο τους! Διαβουλεύσεις επί διαβουλεύσεων για την ερμηνεία του αποτελέσματος και μεγάλες χαρές για την εκλογή ατόμων που συνυποστήριζαν με κάποιο μεγάλο κόμμα, σαν σκηνή από κάποιο κρύο ανέκδοτο. Το αστείο είναι ότι πολλοί εξ’αυτών δήλωναν περιχαρείς ετοιμοπόλεμοι για μια ενδεχόμενη εκλογική διαδικασία σε επίπεδο βουλευτικό, θεωρώντας ότι υπήρξαν τέλειοι σε πολιτικό, επικοινωνιακό και στρατηγικό επίπεδο στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Από περιέργεια ρωτήστε κάποιο μεγάλο σε ηλικία φίλο ή συγγενή σας για να συγκρίνετε κατά πόσο έχουν αλλάξει διαχρονικά οι εικόνες αυτές και θαυμάστε την εποχή που ζούμε…
Όλα τα φερέφωνα της τηλεόρασης σατιρίζουν την ανεπανάληπτη, βροντερά αισθητή, αποχή της νεολαίας, προφανώς φανταζόμενοι ότι έβλαψαν καθ’αυτό τον τρόπο το δικομματισμό. Και όμως είναι αλήθεια… η απαξίωση της όλης διαδικασίας και η ΄΄ κούραση΄΄ που επάγεται της μετάβασης από την καφετέρια στην κάλπη ευνόησε το θέατρο του παραλόγου που ζούμε στις ημέρες μας με όλες αυτές τις αδιεξόδους. 99,9% αποχή να υπήρχε πάλι οι ισχυροί θα κυβερνούσαν και τα ίδια μέτρα θα εφάρμοζαν. Τι έπρεπε να γίνει για να πληγεί το κύρος εκείνων που μας έφεραν στην παρακμή αυτή; Μα φυσικά όλοι όσοι δεν ψήφισαν όχι μόνο να το έπρατταν, αλλά και να επέλεγαν ένα κόμμα της ελάσσονος αντιπολίτευσης. Τότε και μόνο θα συρρικνώνονταν τα ποσοστά των μεγάλων και θα μπορούσαμε να καυχηθούμε για προβολή μίσους και εναντίωσης στο πολιτικό σκηνικό που ζούμε τα τελευταία χρόνια. Αντιθέτως, ανυψώθηκε η ατομική υπερηφάνεια με την αποστροφή μας από τα εκλογικά τμήματα και εν τέλει φταίμε για ακόμη μία φορά για ότι μας γίνεται, γιατί εμείς το προκαλούμε.
Αν και πάλι με τα θέματα που άπτονται εκλογικού ενδιαφέροντος έρχεται πειθήνια η υπνηλία στα ματάκια σας, τότε θεωρείστε απλώς ότι κοιμάστε χρόνια τώρα και τίθεται ως ώρα αφύπνισης η στιγμή που με επιλογές μας, όπως οι προαναφερόμενες, καταλάβουμε πως μαζί με τη χώρα έχουν καταστραφεί η τσέπη, η οικογένεια και τα όνειρά μας……
Καλησπέρα έξυπνοι Έλληνες!!!!!
Με βάση τα αποτελέσματα θα πρέπει να κοροϊδεύουμε αλλήλους σχετικά με το θόρυβο που προκάλεσε το άνοιγμα των καλπών. Οι ίδιες δυνάμεις, σχεδόν τα ίδια πρόσωπα και οι ίδιες ιδέες που υπήρχαν και προ 30ετίας έχουν επικρατήσει και κατά τα άλλα οι νέοι πέρασαν τα μηνύματά τους. Οι δύο παραδοσιακά μεγάλες παρατάξεις να συγκρούονται στις περισσότερο νευραλγικές θέσεις του Καλλικράτη και οι υπόλοιποι να κοιτούν αμήχανα σκεπτόμενοι πια πρέπει να είναι η θέση τους στο δεύτερο γύρο. Άραγε δεν το έχετε ξαναζήσει ;
Μεγάλη ήττα δέχθηκε το αντίπαλο ιδεολογικά στρατόπεδο του υπό κρίση(ίσως και κατάρρευση) καπιταλισμού, ο κομμουνισμός. Με την εφαρμογή τόσο σκληρών μέτρων και απλά έμεινε στα ίδια σημεία. Ίσως και οι οπαδοί του Μακαρθισμού να έμεναν άφωνοι με την εικόνα αυτή. Χάρη στην πρωτοφανή αποχή και έχοντας τους ίδιους στρατευμένους ψηφοφόρους, που σε κάθε εκλογική αναμέτρηση τιμούν το κόμμα του, το ΚΚΕ έλαβε κάποια υψηλότερα ποσοστά ερμηνεύοντας τα επικοινωνιακά ως γροθιά στο κατεστημένο. Αντί να προβληματίζει την παράταξη η στασιμότητα σε καιρούς ευνοϊκούς για την προπαγάνδα του, έχει ήδη αρχίσει ένα πανηγύρι οιονεί επιτυχίας.
Οι υπόλοιποι ΄΄μικροί΄΄ καθαρά στον κόσμο τους! Διαβουλεύσεις επί διαβουλεύσεων για την ερμηνεία του αποτελέσματος και μεγάλες χαρές για την εκλογή ατόμων που συνυποστήριζαν με κάποιο μεγάλο κόμμα, σαν σκηνή από κάποιο κρύο ανέκδοτο. Το αστείο είναι ότι πολλοί εξ’αυτών δήλωναν περιχαρείς ετοιμοπόλεμοι για μια ενδεχόμενη εκλογική διαδικασία σε επίπεδο βουλευτικό, θεωρώντας ότι υπήρξαν τέλειοι σε πολιτικό, επικοινωνιακό και στρατηγικό επίπεδο στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Από περιέργεια ρωτήστε κάποιο μεγάλο σε ηλικία φίλο ή συγγενή σας για να συγκρίνετε κατά πόσο έχουν αλλάξει διαχρονικά οι εικόνες αυτές και θαυμάστε την εποχή που ζούμε…
Όλα τα φερέφωνα της τηλεόρασης σατιρίζουν την ανεπανάληπτη, βροντερά αισθητή, αποχή της νεολαίας, προφανώς φανταζόμενοι ότι έβλαψαν καθ’αυτό τον τρόπο το δικομματισμό. Και όμως είναι αλήθεια… η απαξίωση της όλης διαδικασίας και η ΄΄ κούραση΄΄ που επάγεται της μετάβασης από την καφετέρια στην κάλπη ευνόησε το θέατρο του παραλόγου που ζούμε στις ημέρες μας με όλες αυτές τις αδιεξόδους. 99,9% αποχή να υπήρχε πάλι οι ισχυροί θα κυβερνούσαν και τα ίδια μέτρα θα εφάρμοζαν. Τι έπρεπε να γίνει για να πληγεί το κύρος εκείνων που μας έφεραν στην παρακμή αυτή; Μα φυσικά όλοι όσοι δεν ψήφισαν όχι μόνο να το έπρατταν, αλλά και να επέλεγαν ένα κόμμα της ελάσσονος αντιπολίτευσης. Τότε και μόνο θα συρρικνώνονταν τα ποσοστά των μεγάλων και θα μπορούσαμε να καυχηθούμε για προβολή μίσους και εναντίωσης στο πολιτικό σκηνικό που ζούμε τα τελευταία χρόνια. Αντιθέτως, ανυψώθηκε η ατομική υπερηφάνεια με την αποστροφή μας από τα εκλογικά τμήματα και εν τέλει φταίμε για ακόμη μία φορά για ότι μας γίνεται, γιατί εμείς το προκαλούμε.
Αν και πάλι με τα θέματα που άπτονται εκλογικού ενδιαφέροντος έρχεται πειθήνια η υπνηλία στα ματάκια σας, τότε θεωρείστε απλώς ότι κοιμάστε χρόνια τώρα και τίθεται ως ώρα αφύπνισης η στιγμή που με επιλογές μας, όπως οι προαναφερόμενες, καταλάβουμε πως μαζί με τη χώρα έχουν καταστραφεί η τσέπη, η οικογένεια και τα όνειρά μας……
Καλησπέρα έξυπνοι Έλληνες!!!!!
Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΕΠΕΚΤΑΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Αναφορικά με τη διαδρομή του τόπου μας και ιδίως με τη νεώτερη και σύγχρονη ιστορία του χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να εντοπιστεί κάποια ομαλή περίοδος όπου η ευημερία να θριαμβεύει στην κοινωνική συνοχή. Μέσα στα πολλά δεινά που περιήλθαν κατά καιρούς, είχαμε και την εμπειρία της κατοχής από ξένα στρατεύματα. Οθωμανοί, Ιταλοί, Γερμανοί και Βούλγαροι πατούσαν βίαια τα εδάφη όπου όλοι υπέμεναν καρτερικά το εκ των έσω ή το έξωθεν θαύμα για την απαλλαγή από την παρουσία τους. Μαζί με το στρατηγικό ρόλο της βαλκανικής χερσονήσου συνυπήρχε και ο τομέας της οικονομικής εκμετάλλευσης του ντόπιου πληθυσμού. Τα εργατικά χέρια των Ελλήνων μαζί με το σύνολο του παραγωγικού πλούτου μετατρεπόταν σε κερδοφόρα εργαλεία για την περεταίρω οικονομική ανάπτυξη του εκάστοτε κατακτητή.
Όλα αυτά βέβαια, οδηγούσαν τους επιδρομείς σε υπερβολικές δαπάνες είτε από πλευράς κονδυλίων είτε σε ανθρώπινο δυναμικό. Οι κατά καιρούς εξεγέρσεις των υπόδουλων έκαναν αναγκαία την κλιμάκωση των επιχειρήσεων, ενώ τα γεμάτα από πτώματα στρατιωτών πλοία της επιστροφής προκαλούσαν εσωτερική γκρίνια και αβεβαιότητα για την ομόνοια των πολιτικών δυνάμεων που είχαν πείσει το λαό τους για το φιλόδοξο πρόγραμμα του επεκτατισμού. Αυτά λάμβαναν χώρα και σε άλλα υπόδουλα κράτη, αλλά έγινε στο παρόν άρθρο η αρχή με την Ελλάδα ένεκα της τρέχουσας επικαιρότητας. Ας ξεχάσουμε, όμως, σταδιακά τα όσα διαδραματιζόταν μέχρι και πριν από μισό αιώνα και ας ασχοληθούμε με ένα σύγχρονο μοντέλο επεκτατισμού, μάλλον πιο έξυπνο και εντελώς…… αθόρυβο.
Αρχικά, μία δημοκρατική χώρα επιθυμεί να εκμεταλλευτεί το υπέδαφος, τα εργατικό δυναμικό, τους νευραλγικούς και στρατηγικούς τομείς διακίνησης υπηρεσιών και αγαθών( λιμάνια, αεροδρόμια), τις τηλεπικοινωνίες και τον προϋπολογισμό μίας άλλης δημοκρατικής χώρας. Εκμεταλλευόμενη τη διαφθορά που συνεπάγεται διαρκή και ολοένα αυξανόμενο δανεισμό, τείνει χείρα βοηθείας προς αυτή και με μικρούς όρους( ή τόκους) την ενισχύει χρηματικά. Ακολούθως, ο δανεισμός διογκώνεται συνεχώς και κάποια …. στιγμή δηλώνει αδυναμία περεταίρω ενίσχυσής της, με αποτέλεσμα η μικρή χώρα να κινδυνεύει με χρεοκοπία. Ο … αξιόπιστος μηχανισμός στήριξης των οικονομιών όλων του κόσμου που ακούει στο όνομα Δ.Ν.Τ. σώζει μετά από έκκλησή της την τελευταία με αντάλλαγμα την επιβολή σχετικών μέτρων. Η συνέχεια είναι εύκολη… Αναλαμβάνουν ρόλο οι πολυεθνικές και οι τράπεζές της μέχρι πρότινος δυνατής χώρας που δάνειζε τη μικρή.
Σύμφωνα με τις επιταγές του Δ.Ν.Τ. χαμηλώνουν τα ημερομίσθια και με αυτό τον τρόπο οι πολυεθνικές σε μικρή απόσταση από τη χώρα τους και χωρίς δασμούς( ένεκα ζώνης schengen) παράγουν προϊόντα και απλώνονται ευκολότερα χάρη και στα φτηνά εργατικά χέρια του πληθυσμού της μικρής χώρας. Οι ΔΕΚΟ αρχίζουν να ιδιωτικοποιούνται με αποτέλεσμα η ενέργεια και οι τηλεπικοινωνίες να περνούν στους ξένους κολοσσούς. Συνεχίζοντας, ο έλεγχος των μεγαλύτερων λιμανιών και τα εμπορικότερων αεροδρομίων, σταδιακά, μετατίθεται σε αλλοδαπά συμφέροντα ( πάντοτε με χαμηλούς μισθούς προσωπικού). Εν τέλει, ακόμη και το υπέδαφος παραχωρείται σε πολυεθνικές εταιρίες έναντι πινακίου φακής και έτσι ολοκληρώνεται ένα πολυσύνθετο παζλ. Οι πολυεθνικές φορολογούνται στις χώρες προέλευσής τους και η οικονομία των τελευταίων αναπτύσσεται ραγδαία.
Υπάρχει κάποια ενδιαφέρουσα παρατήρηση για όλα αυτά; Βεβαίως, όλα αυτά που πριν γινόταν κτήμα κάποιας μεγάλης χώρας με τεράστιες δαπάνες και νεκρούς πολεμιστές, τώρα πια μπορεί να τα καρπωθεί μέσω της <<επεκτατικής οικονομικής πολιτικής>>. Είναι πασιφανέστατο ότι το τίμημα για την ίδια είναι κατά πολύ μικρότερο συγκριτικά με το παλαιό δόγμα του στρατιωτικού επεκτατισμού. Μήπως είναι ένα νέο είδος πολέμου; Ακολουθούν και άλλα ΄΄μικρά΄΄ σαν και εμάς κράτη…. Η εναντίωση σε όλα αυτά ελλοχεύει τον κίνδυνο της χρεοκοπίας έως και της πλήρους διάλυσης της κρατικής οντότητας.
Μήπως η δημοκρατία έτσι όπως τη φανταζόμαστε οι… ρομαντικοί έπαψε να μην έχει αδιέξοδα; Άραγε όσοι πολέμησαν πριν από 37 χρόνια για την επικράτησή της, εργάστηκαν με γνώμονα την ιδιοτέλεια με αποτέλεσμα να χάσουμε την πολιτική ανεξαρτησία μας; Ίσως όσοι ξεσηκώθηκαν τότε με πίστη σε ένα όμορφο όραμα να δακρύζουν από αγανάκτηση για τα κατορθώματα των συντρόφων τους. Η δημοκρατία είναι δίκαιη και εκφράζει την πρόοδο, πλην όμως οδήγησε τον εαυτό της στον ξεπεσμό…. μαζί της και όσους την πίστεψαν.
Όλα αυτά βέβαια, οδηγούσαν τους επιδρομείς σε υπερβολικές δαπάνες είτε από πλευράς κονδυλίων είτε σε ανθρώπινο δυναμικό. Οι κατά καιρούς εξεγέρσεις των υπόδουλων έκαναν αναγκαία την κλιμάκωση των επιχειρήσεων, ενώ τα γεμάτα από πτώματα στρατιωτών πλοία της επιστροφής προκαλούσαν εσωτερική γκρίνια και αβεβαιότητα για την ομόνοια των πολιτικών δυνάμεων που είχαν πείσει το λαό τους για το φιλόδοξο πρόγραμμα του επεκτατισμού. Αυτά λάμβαναν χώρα και σε άλλα υπόδουλα κράτη, αλλά έγινε στο παρόν άρθρο η αρχή με την Ελλάδα ένεκα της τρέχουσας επικαιρότητας. Ας ξεχάσουμε, όμως, σταδιακά τα όσα διαδραματιζόταν μέχρι και πριν από μισό αιώνα και ας ασχοληθούμε με ένα σύγχρονο μοντέλο επεκτατισμού, μάλλον πιο έξυπνο και εντελώς…… αθόρυβο.
Αρχικά, μία δημοκρατική χώρα επιθυμεί να εκμεταλλευτεί το υπέδαφος, τα εργατικό δυναμικό, τους νευραλγικούς και στρατηγικούς τομείς διακίνησης υπηρεσιών και αγαθών( λιμάνια, αεροδρόμια), τις τηλεπικοινωνίες και τον προϋπολογισμό μίας άλλης δημοκρατικής χώρας. Εκμεταλλευόμενη τη διαφθορά που συνεπάγεται διαρκή και ολοένα αυξανόμενο δανεισμό, τείνει χείρα βοηθείας προς αυτή και με μικρούς όρους( ή τόκους) την ενισχύει χρηματικά. Ακολούθως, ο δανεισμός διογκώνεται συνεχώς και κάποια …. στιγμή δηλώνει αδυναμία περεταίρω ενίσχυσής της, με αποτέλεσμα η μικρή χώρα να κινδυνεύει με χρεοκοπία. Ο … αξιόπιστος μηχανισμός στήριξης των οικονομιών όλων του κόσμου που ακούει στο όνομα Δ.Ν.Τ. σώζει μετά από έκκλησή της την τελευταία με αντάλλαγμα την επιβολή σχετικών μέτρων. Η συνέχεια είναι εύκολη… Αναλαμβάνουν ρόλο οι πολυεθνικές και οι τράπεζές της μέχρι πρότινος δυνατής χώρας που δάνειζε τη μικρή.
Σύμφωνα με τις επιταγές του Δ.Ν.Τ. χαμηλώνουν τα ημερομίσθια και με αυτό τον τρόπο οι πολυεθνικές σε μικρή απόσταση από τη χώρα τους και χωρίς δασμούς( ένεκα ζώνης schengen) παράγουν προϊόντα και απλώνονται ευκολότερα χάρη και στα φτηνά εργατικά χέρια του πληθυσμού της μικρής χώρας. Οι ΔΕΚΟ αρχίζουν να ιδιωτικοποιούνται με αποτέλεσμα η ενέργεια και οι τηλεπικοινωνίες να περνούν στους ξένους κολοσσούς. Συνεχίζοντας, ο έλεγχος των μεγαλύτερων λιμανιών και τα εμπορικότερων αεροδρομίων, σταδιακά, μετατίθεται σε αλλοδαπά συμφέροντα ( πάντοτε με χαμηλούς μισθούς προσωπικού). Εν τέλει, ακόμη και το υπέδαφος παραχωρείται σε πολυεθνικές εταιρίες έναντι πινακίου φακής και έτσι ολοκληρώνεται ένα πολυσύνθετο παζλ. Οι πολυεθνικές φορολογούνται στις χώρες προέλευσής τους και η οικονομία των τελευταίων αναπτύσσεται ραγδαία.
Υπάρχει κάποια ενδιαφέρουσα παρατήρηση για όλα αυτά; Βεβαίως, όλα αυτά που πριν γινόταν κτήμα κάποιας μεγάλης χώρας με τεράστιες δαπάνες και νεκρούς πολεμιστές, τώρα πια μπορεί να τα καρπωθεί μέσω της <<επεκτατικής οικονομικής πολιτικής>>. Είναι πασιφανέστατο ότι το τίμημα για την ίδια είναι κατά πολύ μικρότερο συγκριτικά με το παλαιό δόγμα του στρατιωτικού επεκτατισμού. Μήπως είναι ένα νέο είδος πολέμου; Ακολουθούν και άλλα ΄΄μικρά΄΄ σαν και εμάς κράτη…. Η εναντίωση σε όλα αυτά ελλοχεύει τον κίνδυνο της χρεοκοπίας έως και της πλήρους διάλυσης της κρατικής οντότητας.
Μήπως η δημοκρατία έτσι όπως τη φανταζόμαστε οι… ρομαντικοί έπαψε να μην έχει αδιέξοδα; Άραγε όσοι πολέμησαν πριν από 37 χρόνια για την επικράτησή της, εργάστηκαν με γνώμονα την ιδιοτέλεια με αποτέλεσμα να χάσουμε την πολιτική ανεξαρτησία μας; Ίσως όσοι ξεσηκώθηκαν τότε με πίστη σε ένα όμορφο όραμα να δακρύζουν από αγανάκτηση για τα κατορθώματα των συντρόφων τους. Η δημοκρατία είναι δίκαιη και εκφράζει την πρόοδο, πλην όμως οδήγησε τον εαυτό της στον ξεπεσμό…. μαζί της και όσους την πίστεψαν.
ΣΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ, ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ, ΤΗΣ ΟΜΟΨΥΧΙΑΣ.... ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ
Εν αρχή εκείνη η λιλιπούτεια Ελλαδίτσα και έπονται πολλοί για αποχώρηση. Φυσικά και γίνεται αναφορά στο ιδιόρρυθμο μοντέλο κάποιας ένωσης χωρών. Όλα ξεκίνησαν με τεράστιες ελπίδες για σύγκλιση των οικονομιών, χωρίς να συνυπολογιστούν οι πολιτικές ιδιαιτερότητες, η διαφθορά και οι ρεαλιστικοί ρυθμοί ανάπτυξης του κάθε κράτους- μέλους. Λίγη δόση ειρηνικού πνεύματος, μετατρέποντας την ένωση ως ευκαιρία για λήθη στο παρελθόν με τους παγκόσμιους πολέμους και έτσι σερβίρεται απλόχερα το μεγαλείο της συνεργασίας της Ευρώπης….
Βέβαια, όλα αυτά μπορεί να γεννούν σενάρια συνομωσίας και κινδυνολογίας, αλλά ας τα δούμε μέσα από ψύχραιμη και υπερκομματική ματιά. Γνωστή πλέον η ένταξη της Ελλάδας στον περίφημο ΄΄ μηχανισμό στήριξης΄΄( η προπαγάνδα χρησιμοποιεί εύηχες λέξεις), κάτι που σημαίνει , εκτός από λήψη μέτρων, πλήρη εξάρτηση από τις οικονομίες των κοινοτικών εταίρων. Έτσι, με απλά λόγια, μέρος του κρατικού προϋπολογισμού άλλων χωρών θα προβλέπεται για την τροφοδότησή μας. Για ακόμη μια φορά ο έξυπνος Έλληνας που έκανε την Ευρώπη να εργάζεται γι’αυτόν, την ίδια ώρα που εκείνος θα απολαμβάνει την κατανάλωση;
Ακολούθησε η Ιρλανδία και η λογική του ντόμινο περιλαμβάνει χώρες όπως η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιταλία και το Βέλγιο. Μήπως ακόμα δεν έγινε αντιληπτό το εγγύς μέλλον από τους λαούς των χωρών αυτών; Κάθε φορά που εντάσσεται στο συγκεκριμένο σχέδιο ένα κράτος-μέλος της Ο.Ν.Ε. ουσιαστικά ( όχι τυπικά… ακόμα), χάνει την έννοια της ΄΄ένωσης΄΄ όσον αφορά την Ευρώπη. Όσο πιο πολλές χώρες δανείζονται από τους λοιπούς Ευρωπαίους τόσο περισσότερο θα λαμβάνονται σκληρότερα μέτρα και από τους ηγέτες των κρατών-δανειστών, προκειμένου να καλυφθούν οι αιτούμενες ανάγκες.
Μήπως, τελικά καταλήγουμε στην επιβίωση 2-3 οικονομιών; Με βάση τα σύγχρονα δεδομένα μόνο Γερμανία, Γαλλία και κάποια χώρα ΄΄έκπληξη΄΄ της Ο.Ν.Ε. μπορούν να σταθούν όρθιες και μετά….. τί; Οι αφελείς κάτοικοί τους θα εργάζονται για να σωθούμε εμείς οι έξυπνοι; Ήδη τα πρώτα μηνύματα τα έστειλε η κυρία Μέρκελ, η οποία ούτε λίγο ούτε πολύ ζήτησε οι χρεωμένες χώρες να μην απολαμβάνουν το δικαίωμα της ψήφου στο Ευρωκοινοβούλιο και στις Συνόδους Κορυφής (συνεδριάσεις των προέδρων των χωρών-μελών). Μέχρι τώρα δεν έγινε δεκτό κάτι τέτοιο, αλλά με την οικονομική εξάρτηση ολοένα και περισσοτέρων από λίγους είναι φυσικό οι τελευταίοι να επιβάλλουν μια τέτοια άποψη, καθώς ως τα αφεντικά πια της Ένωσης θα αποφασίζουν για το μέλλον και την πολιτική της. Συνεπώς , οι πολυεθνικές τους θα μπορούν να εκμεταλλεύονται με ευνοϊκότερους όρους τον πλούτο( χρηματικό και φυσικό) των υπολοίπων.
Ήδη ο τύπος των ισχυρών χωρών προσομοίασε τις δανειζόμενες ως ξεχωριστή κλίκα με το όνομα P.I.I.G.S. ( από τα αρχικά γράμματά τους Portugal, Ireland, Italy, Greece, Spain ) . Κάτι δηλαδή σαν τα ΄΄ γουρούνια της κοινότητας΄΄. Σε αυτά τα ζώα μέρα με τη μέρα προστίθεται και το Βέλγιο. Το κλίμα σε Γερμανία και Γαλλία καλλιεργείται ήδη… <<Εμείς και Αυτοί>>. Η ομοψυχία και τα ουτοπικά σενάρια περί διεθνούς ενότητας βρίσκονται αγκαλιά με το Μορφέα και ο καθένας χαράσσει τη δική του πορεία, πάντα μέσα σε ευρωπαϊκό καθεστώς οδηγιών και κανονισμών.
Όσοι θέλουν μπορούν να στρουθοκαμηλίζουν, αλλά και αυτοί ως πότε; Δεδομένου ότι ο ελληνικός λαός ανέχεται την όλη κατάσταση είτε για λόγους πελατειακής πολιτικής είτε γιατί δεν ενημερώνεται σωστά, μπορεί να προεξοφληθεί κάτι τέτοιο και για τους πολίτες των συμπλεουμένων με εμάς χωρών; Όταν αναφερόμαστε με δόση υπερηφάνειας σε υπερπατρίδα που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση τι εννοούμε; Εταίρους που δανείζουν προκειμένου να λαμβάνουν αποφάσεις με τις οποίες στερούνται οι οικονομικοί τους σύμμαχοι εν μέρει ή εν όλω την εθνική τους κυριαρχία;
Δυσοίωνο το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά μέχρι τώρα μάλλον εξυπηρετήθηκαν εθνικά συμφέροντα ορισμένων μελών της, παρά υπήρξε ένα κλίμα αμοιβαίας στήριξης. Ούτε ο πιο αισιόδοξος δε θα περίμενε ότι οι οικονομία της Πορτογαλίας και της Ελλάδας θα έφταναν στα Γερμανικά ή Γαλλικά επίπεδα. Όλοι επιδιώκουν καθαρά το εθνικό τους συμφέρον και τους εταίρους τους αντιμετωπίζουν, αν όχι ανταγωνιστικά, ως νόμιμη ευκαιρία για πλήρη εκμετάλλευση……
Φωτογραφιών, φιλοφρονήσεων και συνεδριάσεων σε κλίμα ομονοίας συνέχεια λοιπόν!!!!!
Βέβαια, όλα αυτά μπορεί να γεννούν σενάρια συνομωσίας και κινδυνολογίας, αλλά ας τα δούμε μέσα από ψύχραιμη και υπερκομματική ματιά. Γνωστή πλέον η ένταξη της Ελλάδας στον περίφημο ΄΄ μηχανισμό στήριξης΄΄( η προπαγάνδα χρησιμοποιεί εύηχες λέξεις), κάτι που σημαίνει , εκτός από λήψη μέτρων, πλήρη εξάρτηση από τις οικονομίες των κοινοτικών εταίρων. Έτσι, με απλά λόγια, μέρος του κρατικού προϋπολογισμού άλλων χωρών θα προβλέπεται για την τροφοδότησή μας. Για ακόμη μια φορά ο έξυπνος Έλληνας που έκανε την Ευρώπη να εργάζεται γι’αυτόν, την ίδια ώρα που εκείνος θα απολαμβάνει την κατανάλωση;
Ακολούθησε η Ιρλανδία και η λογική του ντόμινο περιλαμβάνει χώρες όπως η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιταλία και το Βέλγιο. Μήπως ακόμα δεν έγινε αντιληπτό το εγγύς μέλλον από τους λαούς των χωρών αυτών; Κάθε φορά που εντάσσεται στο συγκεκριμένο σχέδιο ένα κράτος-μέλος της Ο.Ν.Ε. ουσιαστικά ( όχι τυπικά… ακόμα), χάνει την έννοια της ΄΄ένωσης΄΄ όσον αφορά την Ευρώπη. Όσο πιο πολλές χώρες δανείζονται από τους λοιπούς Ευρωπαίους τόσο περισσότερο θα λαμβάνονται σκληρότερα μέτρα και από τους ηγέτες των κρατών-δανειστών, προκειμένου να καλυφθούν οι αιτούμενες ανάγκες.
Μήπως, τελικά καταλήγουμε στην επιβίωση 2-3 οικονομιών; Με βάση τα σύγχρονα δεδομένα μόνο Γερμανία, Γαλλία και κάποια χώρα ΄΄έκπληξη΄΄ της Ο.Ν.Ε. μπορούν να σταθούν όρθιες και μετά….. τί; Οι αφελείς κάτοικοί τους θα εργάζονται για να σωθούμε εμείς οι έξυπνοι; Ήδη τα πρώτα μηνύματα τα έστειλε η κυρία Μέρκελ, η οποία ούτε λίγο ούτε πολύ ζήτησε οι χρεωμένες χώρες να μην απολαμβάνουν το δικαίωμα της ψήφου στο Ευρωκοινοβούλιο και στις Συνόδους Κορυφής (συνεδριάσεις των προέδρων των χωρών-μελών). Μέχρι τώρα δεν έγινε δεκτό κάτι τέτοιο, αλλά με την οικονομική εξάρτηση ολοένα και περισσοτέρων από λίγους είναι φυσικό οι τελευταίοι να επιβάλλουν μια τέτοια άποψη, καθώς ως τα αφεντικά πια της Ένωσης θα αποφασίζουν για το μέλλον και την πολιτική της. Συνεπώς , οι πολυεθνικές τους θα μπορούν να εκμεταλλεύονται με ευνοϊκότερους όρους τον πλούτο( χρηματικό και φυσικό) των υπολοίπων.
Ήδη ο τύπος των ισχυρών χωρών προσομοίασε τις δανειζόμενες ως ξεχωριστή κλίκα με το όνομα P.I.I.G.S. ( από τα αρχικά γράμματά τους Portugal, Ireland, Italy, Greece, Spain ) . Κάτι δηλαδή σαν τα ΄΄ γουρούνια της κοινότητας΄΄. Σε αυτά τα ζώα μέρα με τη μέρα προστίθεται και το Βέλγιο. Το κλίμα σε Γερμανία και Γαλλία καλλιεργείται ήδη… <<Εμείς και Αυτοί>>. Η ομοψυχία και τα ουτοπικά σενάρια περί διεθνούς ενότητας βρίσκονται αγκαλιά με το Μορφέα και ο καθένας χαράσσει τη δική του πορεία, πάντα μέσα σε ευρωπαϊκό καθεστώς οδηγιών και κανονισμών.
Όσοι θέλουν μπορούν να στρουθοκαμηλίζουν, αλλά και αυτοί ως πότε; Δεδομένου ότι ο ελληνικός λαός ανέχεται την όλη κατάσταση είτε για λόγους πελατειακής πολιτικής είτε γιατί δεν ενημερώνεται σωστά, μπορεί να προεξοφληθεί κάτι τέτοιο και για τους πολίτες των συμπλεουμένων με εμάς χωρών; Όταν αναφερόμαστε με δόση υπερηφάνειας σε υπερπατρίδα που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση τι εννοούμε; Εταίρους που δανείζουν προκειμένου να λαμβάνουν αποφάσεις με τις οποίες στερούνται οι οικονομικοί τους σύμμαχοι εν μέρει ή εν όλω την εθνική τους κυριαρχία;
Δυσοίωνο το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά μέχρι τώρα μάλλον εξυπηρετήθηκαν εθνικά συμφέροντα ορισμένων μελών της, παρά υπήρξε ένα κλίμα αμοιβαίας στήριξης. Ούτε ο πιο αισιόδοξος δε θα περίμενε ότι οι οικονομία της Πορτογαλίας και της Ελλάδας θα έφταναν στα Γερμανικά ή Γαλλικά επίπεδα. Όλοι επιδιώκουν καθαρά το εθνικό τους συμφέρον και τους εταίρους τους αντιμετωπίζουν, αν όχι ανταγωνιστικά, ως νόμιμη ευκαιρία για πλήρη εκμετάλλευση……
Φωτογραφιών, φιλοφρονήσεων και συνεδριάσεων σε κλίμα ομονοίας συνέχεια λοιπόν!!!!!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)